De generatie kleine keizers

De generatie kleine keizers

De generatie kleine keizers – Enfants rois, parents martyrs

De opkomst van de koningskinderen

Ooit werd opvoeding gezien als een evenwichtsoefening tussen liefde en discipline. Ouders boden warmte, maar ook grenzen. Tegenwoordig lijkt die balans echter vaak zoek. In plaats daarvan zien we steeds vaker de opkomst van de “enfants rois“ – kinderen die niet meer worden opgevoed, maar worden bediend.

Ze regeren over het huishouden als kleine keizers, terwijl ouders zich haast verontschuldigen als ze een grens durven stellen. Dit fenomeen beperkt zich niet tot een enkele cultuur of sociale laag; het is een bredere maatschappelijke tendens die zich als een zachte, maar hardnekkige vloedgolf verspreidt.

Van opvoeding naar onderdanigheid

Laten we eerlijk zijn: niemand wil de boeman zijn. Het is veel eenvoudiger om toe te geven aan de grillen van een kind dan om een strijd aan te gaan. En dus wordt het “nee” steeds zeldzamer, terwijl het “ja” in alle vormen en maten domineert.

📌 Voorbeeld 1: De speelgoed-dictator
Een moeder loopt met haar kind door de supermarkt. Het kind wijst naar een snoeprek:
🧒 “Ik wil dat!”
👩 “Nee lieverd, we hebben genoeg snoep thuis.”
🧒 huilt, stampt op de grond, schreeuwt
Na een paar seconden trekt de moeder haar portemonnee. De rust keert terug. De les die het kind hier leert? Wie hard genoeg schreeuwt, krijgt zijn zin.

📌 Voorbeeld 2: De scherm-tiran
Een vader probeert met zijn zoon huiswerk te maken. Maar elke opdracht wordt onderbroken door een gefrustreerd:
🧒 “Ik wil iPad-tijd!”
🧔 “Eerst je huiswerk afmaken.”
🧒 dramatisch zuchtend “Waarom ben jij zo gemeen? Andere kinderen mogen wél!”
Na een half uur van onderhandelen, chantage en dreigen met ‘ik haat je!’, zwicht de vader. Het huiswerk blijft liggen.

Ouders beginnen steeds vaker als onderhandelingspartners in plaats van als gezaghebbende figuren. Maar in het echte leven zijn er geen eindeloze onderhandelingstafels – en dat besef komt vaak te laat.

De gevolgen? Van kleine prinsen naar volwassen tirannen

Deze “kinderen-koningen“ groeien op met een grenzeloze overtuiging dat alles moet gaan zoals zij het willen. Maar dan gebeurt het onvermijdelijke: ze worden volwassen en botsen tegen de realiteit.

• De werkgever die geen applaus geeft voor op tijd komen.
• De professor die geen genade toont bij een te laat ingeleverde opdracht.
• De partner die niet functioneert als een persoonlijke butler.

Wat volgt, is frustratie en onbegrip. “Waarom luistert niemand naar mij?” De wereld is niet ingesteld op prinsjes en prinsesjes – en dat is een harde klap voor wie nooit anders gekend heeft.

Wat kunnen we doen?

De oplossing ligt niet in straffen, maar in heropvoeding – zowel van de kinderen als van de ouders. Grenzen zijn geen gevangenismuren, maar bakens die richting geven. Discipline is geen onderdrukking, maar een fundament voor zelfbeheersing.

Want laten we niet vergeten:
🟢 Een kind dat alles krijgt zonder inspanning, waardeert niets.
🟢 Een kind dat nooit “nee” hoort, leert geen veerkracht.
🟢 Een kind dat geen discipline kent, zal struikelen in de echte wereld.

De Franse spreuk “Enfants rois, parents martyrs” herinnert ons eraan dat een kind dat als een koning wordt behandeld, zijn ouders uiteindelijk tot slaaf maakt. De vraag is dus: Durven we nog opvoeden?

Bedankt voor je bezoek! Tot gauw!

Bron OpenAI’s chatGPT Language Models & Picsart